ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΛΕΙΨΕΙ

Τα διάφορα επαγγέλματα των ανθρώπων δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις διάφορες εποχές. Έτσι στα αρχαία τα χρόνια μπορεί να υπήρχε κάποιος τεχνίτης που θα ήταν πολύ σημαντικό γιατί έφτιαχνε τόξα και βέλη, όμως στη σημερινή εποχή θα ήταν τελείως άχρηστος αφού κανένας δεν χρειάζεται βέλη και τόξα. Ούτε θα μπορούσε σήμερα να ζήσει κάποιος κάνοντας το επάγγελμα του τσαγκάρη, γιατί δεν θα είχε καθόλου πελάτες. Υπάρχουν τόσα και τόσα μοντέλα παπουτσιών που μπορούμε εύκολα να αγοράσουμε κι όταν χαλάσουν δεν τα πηγαίνουμε για επισκευή αλλά τα πετάμε και αγοράζουμε καινούργια. Τα επαγγέλματα επομένως εξαρτώνται από την εποχή και τις ανάγκες της. Εμείς θα παρουσιάσουμε κάποια από τα επαγγέλματα που βρήκαμε ερευνώντας τις παλιότερες εποχές τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν ή τείνουν να εκλείψουν, έτσι για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως και πολλά άλλα ακόμα στοιχεία της παράδοσής μας.

Αγωγιάτης.
Τα παλιά τα χρόνια που δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα, οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες αφού και μια απόσταση μικρή για τα σημερινά δεδομένα, π.χ. για να πάμε από το χωριό στο Αιτωλικό που είναι 9 χιλιόμετρα, φαινόταν πολύ μεγάλη. Έπρεπε οι άνθρωποι να πάνε με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια. Έτσι έχαναν πολύ χρόνο αλλά και κουραζόταν. Σκεφτείτε τώρα τις δυσκολίες που είχαν για να μεταφέρουν τα προϊόντα τους. Γι αυτό υπήρχαν κάποιοι που έκαναν το επάγγελμα του αγωγιάτη. Χρησιμοποιώντας τα μουλάρια ή τα γαϊδούρια τους δεν έκαναν άλλη δουλειά παρά μόνο το καθημερινό δρομολόγιο από το χωριό μας σε άλλα χωριά κουβαλώντας ανθρώπους και εμπορεύματα.
Ντελάλης
Τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαν ανακαλυφτεί το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και το μεγάφωνο οι αρχές του χωριού είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για κάποια πράγματα ή αποφάσεις που τους αφορούσαν. Έτσι όταν ήθελαν να ανακοινώσουν κάτι στους κατοίκους είχαν το ντελάλη. Δουλειά του ήταν να γυρίζει σε όλο το χωριό και να φωνάζει αυτό που έπρεπε να μάθουν όλοι οι χωριανοί. Κυρίως στεκόταν στα ψηλότερα σημεία  για να μπορεί να ακούγεται από όσο το δυνατόν περισσότερους.  Αυτό το σημείο λοιπόν ήταν ιδανικό για το ντελάλη έτσι ώστε να ακουστεί από πολλούς συγχωριανούς. Ο ντελάλης έπρεπε να είναι βροντόφωνος για να μπορεί να φωνάζει δυνατά και να τον ακούνε και υπομονετικός γιατί έπρεπε να γυρίσει όλο το χωριό και να φωνάζει για να μεταφέρει το μήνυμα. Πληρωνόταν από την Κοινότητα. Σήμερα που υπάρχουν τα μεγάφωνα μπορεί πιο εύκολα να ανακοινώσει η Κοινότητα αυτό που θέλει στους κατοίκους, κι έτσι δε χρειάζεται ο ντελάλης.
Νεροκόπος (Υδρονομέας).
Στο χωριό μας υπήρχαν πολλές πηγές που κυλούσαν τα νερά τους  περνώντας από τους κήπους και τα χωράφια. Απ αυτά τα νερά οι κάτοικοι του χωριού μας πότιζαν τα χωράφια τους. Έφραζαν το αγώγι και οδηγούσαν το νερό στο χωράφι τους κι έτσι πότιζαν. Όμως πολλές φορές μάλωναν, γιατί έφραζε κάποιος το αγώγι για να ποτίσει και διαμαρτύρονταν ο άλλος που περίμενε πιο κάτω στο χωράφι του να έρθει το νερό. Έπρεπε λοιπόν να μπει μια τάξη. Έβαλαν λοιπόν το νεροκόπο που δούλευε από την Ανοιξη μέχρι το Φθινόπωρο και ρύθμιζε τη διανομή του νερού στους κατοίκους για να ποτίσουν τα χωράφια τους. Στην αρχή τον πλήρωναν οι ίδιοι οι κάτοικοι, αργότερα όμως τον πλήρωνε η Κοινότητα. Δούλευε μέρα και νύχτα γιατί αλλιώς δε θα προλάβαιναν να ποτίσουν όλοι οι κάτοικοι. Κρατούσε μια τσάπα κι ανάλογα έφραζε το αγώγι και οδηγούσε το νερό στο χωράφι του κατοίκου που είχε σειρά να ποτίσει. Έτσι κανένας δε διαμαρτυρόταν. Ανάλογα με τη σειρά που πήγες και δήλωσες ότι θέλεις να ποτίσεις, γραφόσουν στη λίστα και κρατούσαν την προτεραιότητα αδιαμαρτύρητα.
Πεταλωτής

Εργαλεία του πεταλωτή:
σφυρί, φαλτσέτα, ξυλοφάι, τανάλια, λίμα, φάσπα, σκεπάρνι, 4 πέταλα και 24 αλογόκαρφα για τα πόδια του αλόγου
Παλιά υπήρχαν πολλοί πεταλωτές μια και ήταν απαραίτητοι αφού κάθε σπίτι στο χωριό είχε και ένα ζώο για τις δουλειές του, γαϊδούρι ή μουλάρι. Ο πεταλωτής έβαζε στα ζώα τα πέταλα που ήταν ας πούμε τα παπούτσια τους. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο πεταλωτής ήταν τα πέταλα, το σφυρί, η τανάλια, το σατράτσι και τα καρφιά. Στην αρχή ακινητοποιούσαν το πόδι του ζώου και ο πεταλωτής έβγαζε το παλιό φθαρμένο πέταλο. Μετά με το σατράτσι που ήταν ένα μαχαίρι σε σχήμα μικρού τσεκουριού έκοβε την οπλή του ζώου από κάτω έτσι ώστε να την ισιώσει. Μετά έβαζε το καινούργιο το πέταλο και το κάρφωνε με τα ειδικά καρφιά. Τα καρφιά αυτά είχαν μεγάλο κεφάλι έτσι ώστε να προεξέχουν από την πατούσα του ζώου και να μη γλιστράει. Τα πέταλα ήταν σε διάφορα μεγέθη και τα κατασκεύαζαν από σίδερο. Τα πέταλα είχαν τρύπες γύρω – γύρω για να μπαίνουν τα καρφιά. Το πετάλωμα γινόταν και στα τέσσερα πόδια του ζώου. Αυτό γινόταν για να μπορεί να περπατάει στους κακοτράχαλους δρόμους χωρίς να πληγώνονται τα πόδια του και για να διατηρεί την ισορροπία του.
Καλαθάς

Καλαθάδες υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Επειδή χρειάζονταν καλάθια για το μάζεμα της ελιάς, του καπνού αλλά και για τη μεταφορά των προϊόντων τους υπήρχαν οι καλαθάδες που έφτιαχναν καλάθια από καλάμια. Βέβαια πολλοί τα έφτιαχναν και μόνοι τους στα σπίτια τους και δεν αγόραζαν από τους καλαθάδες. Οι καλαθάδες έπαιρναν καλάμια που τα μάζευαν από τις όχθες των ποταμών και των βάλτων και τα έκοβαν κατά μήκος με ειδικά μαχαίρια. Τις λουρίδες αυτές από τα καλάμια τις έπλεκαν κι έφτιαχναν καλάθια και πανέρια σε διάφορα μεγέθη.
Γανωτής

Ο γανωτής μέχρι και πριν από 30 χρόνια περίπου γύριζε στο χωριό μας και φώναζε για να τον ακούσουν οι χωριανοί και να πάνε τις κατσαρόλες τους και τα άλλα σκεύη της κουζίνας και να τα γανώσουν. Είχε ένα μεταλλικό κυλινδρικό σκεύος με ένα χερούλι από πάνω σαν κουβά. Στο κάτω μέρος έβαζε φωτιά για να βράζει το καλάι που βρίσκοντας στο πάνω μέρος του δοχείου σε ένα σκεύος. Με το λιωμένο ασημόχρωμο καλάι, έβαφε (γάνωνε) κουτάλια, πιρούνια, μαχαίρια, ταψιά, κατσαρόλες και στη συνέχεια τα σκούπιζε με ένα βαμβάκι για να πάρουν γυαλάδα. Το λιωμένο καλάι το ανακάτευε με ένα μεταλλικό μπαστουνάκι.
Ομπρελάς
Ο ομπρελάς που κάπου – κάπου κάνει την εμφάνισή του ακόμα και στις μέρες μας επισκεύαζε κατεστραμμένες ομπρέλες. Σήμερα βέβαια σπάνια επισκευάζουμε την ομπρέλα μας. Αν χαλάσει αγοράζουμε καινούργια.
Καρεκλάς

Ο καρεκλάς ήταν αυτός που έφτιαχνε καρέκλες, Έφτιαχνε πρώτα τον ξύλινο σκελετό της καρέκλας και στη συνέχεια έπλεκε με ψάθα τη βάση της καρέκλας όπου θα κάθονταν οι άνθρωποι. Αυτό γινόταν για να είναι πιο αναπαυτικές οι καρέκλες.
Ο σιδεράς

Οι σιδεράδες έφτιαχναν με τα χέρια τους ότι υπήρχε από μέταλλο, κυρίως σίδερο. Είχαν ένα μεγάλο φούρνο όπου φυσούσαν με μια φυσούνα ώστε να κρατάνε τη φωτιά αναμμένη και σε ψηλή θερμοκρασία. Σε αυτή τη φωτιά ζέσταιναν τα σίδερα για να τα κάνουν πιο εύπλαστα και στη συνέχεια τα έπιαναν με μια μεγάλη τανάλια και τα έβαζαν πάνω στο αμόνι. Το αμόνι ήταν μια μεγάλη σιδερένια βάση πάνω στην οποία έβαζαν τα σίδερα που θα επεξεργάζονταν. Εκεί χτυπούσαν το κοκκινισμένο από τη φωτιά σίδερο με ένα μεγάλο σφυρί και του έδιναν τη μορφή που ήθελαν. Η δουλειά αυτή ήταν πάρα πολύ σκληρή. Απαιτούσε δύναμη από το σιδερά γιατί δούλευε με τα σίδερα που ήταν βαριά κι ακόμα ήταν συνέχεια δίπλα στη φωτιά και ζεσταινόταν και γέμιζε και με μουντζούρες.
Οι ξυλοκόποι και οι πριονιτζήδες
Οι ξυλοκόποι ή μπαλτατζήδες πήγαιναν στο δάσος με τα τσεκούρια τους (μπαλτάδες) και έκοβαν ξύλα και τα πελεκούσαν. Οι ξυλοκόποι όπως διαβάσαμε στο βιβλίο του Στρατή Μολινού ‘Επώνυμα και Συντεχνίες’  ήταν πολύ σημαντικοί σε περίοδο πολέμων αφού αυτοί πήγαιναν μπροστά και άνοιγαν δρόμους στο δάσος. Ήταν κάτι σαν το σημερινό Μηχανικό του στρατού. Τα ξύλα αυτά έπαιρναν μετά οι πριονιτζήδες και τα έκοβαν με τα πριόνια και τα έκαναν σανίδια. Αυτοί είχαν ένα πριόνι με δυο λαβές και το χειρίζονταν δυο άτομα που κάθονταν αντικριστά και έδιναν τη μορφή που ήθελαν στους κορμούς των δέντρων που έκοψαν οι ξυλοκόποι.
Ο Τσαγκάρης

Ο τσαγκάρης που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ακόμα και σήμερα αλλά όχι με τις δουλειές που έκανε κάποτε, επισκεύαζε χαλασμένα παπούτσια. Τα χρόνια εκείνα δεν είχαν την πολυτέλεια οι άνθρωποι να αγοράζουν παπούτσια κάθε φορά που χαλούσαν τα παλιά τους. Τα πήγαιναν λοιπόν στον τσαγκάρη και τα διόρθωνε. Τα μπάλωνε αν κάπου είχαν σχιστεί, τα κολλούσε αν είχαν τρυπήσει, και έβαζε καινούργιες σόλες όταν είχαν φθαρεί οι παλιές. Σήμερα βέβαια αυτό το επάγγελμα πάει να χαθεί αφού πριν καλά καλά χαλάσουν τα παλιά μας τα παπούτσια, αγοράζουμε καινούργια.
Ρετσινοσυλλέκτες
Οι ρετσινοσυλλέκτες μάζευαν το ρετσίνι από τα πεύκα του δάσους και το πουλούσαν. Με αυτό γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα η γνωστή ελληνική ρετσίνα.
Καμίνι
Το καμίνι το είχε κάποιος συγκάτοικός μας για να φτιάχνει ασβέστη. Αυτό ήταν σαν φούρνος ανοιχτός από πάνω όπου έβαζαν κομμάτια από τα πλούσια ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής μας και άναβαν από κάτω δυνατή φωτιά που έκαιγε δυο τρεις μέρες συνέχεια κι έτσι έκαναν τον ασβέστη
Πολλά απο αυτά τα επαγγέλματα χάθηκαν. Έτσι είναι κι έτσι πρέπει να γίνεται γιατί ο κόσμος εξελίσσεται και προοδεύει. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας όμως κάθε φορά που θα θυμούνται τον τσαγκάρη, το σιδερά, το γανωτή και όλους τους άλλους, θα θυμούνται με νοσταλγία τις καλές εποχές που εκείνοι έζησαν και που ήταν καλές εποχές παρόλο που είχαν τις δυσκολίες τους γιατί απλά ήταν οι εποχές που κι εκείνοι ήταν παιδιά.
Σε μας έμειναν κάποια επώνυμα που βγήκαν από τα επαγγέλματα για να θυμούμαστε κι εμείς αυτούς που με όλες τις δυσκολίες της εποχής έβγαζαν το ψωμί τους. Πολλά απο αυτά έχουν τη ρίζα τους σε τούρκικες ονομασίες αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό αφού μετά από 400 χρόνια σκλαβιά στους τούρκους είχαμε πάρει πολλές τουρκικές λέξεις. Παρακάτω θα αναφέρουμε μερικά επώνυμα της περιοχής μας που έχουν την προέλευσή τους σε επαγγέλματα (που φυσικά σήμερα δεν υπάρχουν) και δίπλα θα αναφέρουμε και την προέλευσή τους.
Χαλκιάς : Αυτός που επεξεργάζονταν το χαλκό, ο σιδεράς
Σιδέρης : Όπως και το παραπάνω έχει σχέση με το επάγγελμα του σιδερά
Καρεκλάς : Αυτός που έφτιαχνε καρέκλες
Βογιατζής : Αυτός που έβαφε. Προέρχεται από την τούρκικη λέξη boya που τη χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα για να δηλώσουμε το χρώμα.
Λαγουμτζής : Είναι εκπρόσωπος ενός ένδοξου επαγγέλματος όπως πάλι διαβάσαμε στο βιβλίο του Στρατή Μολινού ‘Επώνυμα και Συντεχνίες’ ειδικά στην περίοδο του πολέμου. Τότε όταν γινόταν κάποια πολιορκία, οι λαγουμιτζήδες αναλάμβαναν να ανοίξουν σήραγγες (λαγούμια) κάτω από τα τείχη του φρουρίου, κι έβαζαν εκεί τα εκρηκτικά τους. Με την ανατίναξη των λαγουμιών τα τείχη ράγιζαν και πολλές φορές έπεφταν τελείως. ‘Στα τούρκικα η σήραγγα λέγεται lagim δηλ. λαγούμι και ο ειδικός στη διάνοιξή τους lagimci’.
Κατρατζής : Στα τούρκικα katran σημαίνει πίσσα, άσφαλτος κι επομένως κατρατζής ήταν αυτός που ασχολούνταν με την πίσσα. Κυρίως η δουλειά του ήταν να πισσάρει τα ιστιοφόρα και τις βάρκες που έπλεαν στη θάλασσα. Ακόμα με πίσσα άλειφε και τα βαρέλια.
Καλαφάτης : Η δουλειά του ήταν παρόμοια με του κατρατζή.
Καλφόπουλος : Από τη λέξη κάλφας που σήμαινε τον μαθητευόμενο ράφτη ή τσαγκάρη
Μαδεμλής : Είχε σχέση με την εξόρυξη και κατεργασία του χυτοσιδήρου που ακόμα και σήμερα ακόμα το λέμε μαντέμι η λέξη όμως είναι τούρκικη. Maden στα τούρκικα θα πει ορυκτό, μετάλλευμα.
Καϊτατζής : Προέρχεται από το μουσικό που έπαιζε γκάιντα (gayda).
Καλάης : Προφανώς το όνομα αυτό έχει τη ρίζα του στο επάγγελμα του γανωτή και στο καλάι που χρησιμοποιούσε στη δουλειά του.
Καφετζής : Το γνωστό επάγγελμα του καφεπώλη στα ελληνικά καφενεία.

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΕΚΛΕΙΨΕΙ

Τα διάφορα επαγγέλματα των ανθρώπων δημιουργούνται για να καλύψουν κάποιες ανάγκες που υπάρχουν στις διάφορες εποχές. Έτσι στα αρχαία τα χρόνια μπορεί να υπήρχε κάποιος τεχνίτης που θα ήταν πολύ σημαντικό γιατί έφτιαχνε τόξα και βέλη, όμως στη σημερινή εποχή θα ήταν τελείως άχρηστος αφού κανένας δεν χρειάζεται βέλη και τόξα. Ούτε θα μπορούσε σήμερα να ζήσει κάποιος κάνοντας το επάγγελμα του τσαγκάρη, γιατί δεν θα είχε καθόλου πελάτες. Υπάρχουν τόσα και τόσα μοντέλα παπουτσιών που μπορούμε εύκολα να αγοράσουμε κι όταν χαλάσουν δεν τα πηγαίνουμε για επισκευή αλλά τα πετάμε και αγοράζουμε καινούργια. Τα επαγγέλματα επομένως εξαρτώνται από την εποχή και τις ανάγκες της. Εμείς θα παρουσιάσουμε κάποια από τα επαγγέλματα που βρήκαμε ερευνώντας τις παλιότερες εποχές τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν ή τείνουν να εκλείψουν, έτσι για να μην ξεχαστούν κι αυτά όπως και πολλά άλλα ακόμα στοιχεία της παράδοσής μας.

Αγωγιάτης.
Τα παλιά τα χρόνια που δεν υπήρχαν τα αυτοκίνητα, οι μετακινήσεις ήταν δύσκολες αφού και μια απόσταση μικρή για τα σημερινά δεδομένα, π.χ. για να πάμε από το χωριό στο Αιτωλικό που είναι 9 χιλιόμετρα, φαινόταν πολύ μεγάλη. Έπρεπε οι άνθρωποι να πάνε με τα πόδια ή με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια. Έτσι έχαναν πολύ χρόνο αλλά και κουραζόταν. Σκεφτείτε τώρα τις δυσκολίες που είχαν για να μεταφέρουν τα προϊόντα τους. Γι αυτό υπήρχαν κάποιοι που έκαναν το επάγγελμα του αγωγιάτη. Χρησιμοποιώντας τα μουλάρια ή τα γαϊδούρια τους δεν έκαναν άλλη δουλειά παρά μόνο το καθημερινό δρομολόγιο από το χωριό μας σε άλλα χωριά κουβαλώντας ανθρώπους και εμπορεύματα.
Ντελάλης
Τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαν ανακαλυφτεί το ραδιόφωνο, η τηλεόραση και το μεγάφωνο οι αρχές του χωριού είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για κάποια πράγματα ή αποφάσεις που τους αφορούσαν. Έτσι όταν ήθελαν να ανακοινώσουν κάτι στους κατοίκους είχαν το ντελάλη. Δουλειά του ήταν να γυρίζει σε όλο το χωριό και να φωνάζει αυτό που έπρεπε να μάθουν όλοι οι χωριανοί. Κυρίως στεκόταν στα ψηλότερα σημεία  για να μπορεί να ακούγεται από όσο το δυνατόν περισσότερους.  Αυτό το σημείο λοιπόν ήταν ιδανικό για το ντελάλη έτσι ώστε να ακουστεί από πολλούς συγχωριανούς. Ο ντελάλης έπρεπε να είναι βροντόφωνος για να μπορεί να φωνάζει δυνατά και να τον ακούνε και υπομονετικός γιατί έπρεπε να γυρίσει όλο το χωριό και να φωνάζει για να μεταφέρει το μήνυμα. Πληρωνόταν από την Κοινότητα. Σήμερα που υπάρχουν τα μεγάφωνα μπορεί πιο εύκολα να ανακοινώσει η Κοινότητα αυτό που θέλει στους κατοίκους, κι έτσι δε χρειάζεται ο ντελάλης.
Νεροκόπος (Υδρονομέας).
Στο χωριό μας υπήρχαν πολλές πηγές που κυλούσαν τα νερά τους  περνώντας από τους κήπους και τα χωράφια. Απ αυτά τα νερά οι κάτοικοι του χωριού μας πότιζαν τα χωράφια τους. Έφραζαν το αγώγι και οδηγούσαν το νερό στο χωράφι τους κι έτσι πότιζαν. Όμως πολλές φορές μάλωναν, γιατί έφραζε κάποιος το αγώγι για να ποτίσει και διαμαρτύρονταν ο άλλος που περίμενε πιο κάτω στο χωράφι του να έρθει το νερό. Έπρεπε λοιπόν να μπει μια τάξη. Έβαλαν λοιπόν το νεροκόπο που δούλευε από την Ανοιξη μέχρι το Φθινόπωρο και ρύθμιζε τη διανομή του νερού στους κατοίκους για να ποτίσουν τα χωράφια τους. Στην αρχή τον πλήρωναν οι ίδιοι οι κάτοικοι, αργότερα όμως τον πλήρωνε η Κοινότητα. Δούλευε μέρα και νύχτα γιατί αλλιώς δε θα προλάβαιναν να ποτίσουν όλοι οι κάτοικοι. Κρατούσε μια τσάπα κι ανάλογα έφραζε το αγώγι και οδηγούσε το νερό στο χωράφι του κατοίκου που είχε σειρά να ποτίσει. Έτσι κανένας δε διαμαρτυρόταν. Ανάλογα με τη σειρά που πήγες και δήλωσες ότι θέλεις να ποτίσεις, γραφόσουν στη λίστα και κρατούσαν την προτεραιότητα αδιαμαρτύρητα.
Πεταλωτής

Εργαλεία του πεταλωτή:
σφυρί, φαλτσέτα, ξυλοφάι, τανάλια, λίμα, φάσπα, σκεπάρνι, 4 πέταλα και 24 αλογόκαρφα για τα πόδια του αλόγου
Παλιά υπήρχαν πολλοί πεταλωτές μια και ήταν απαραίτητοι αφού κάθε σπίτι στο χωριό είχε και ένα ζώο για τις δουλειές του, γαϊδούρι ή μουλάρι. Ο πεταλωτής έβαζε στα ζώα τα πέταλα που ήταν ας πούμε τα παπούτσια τους. Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσε ο πεταλωτής ήταν τα πέταλα, το σφυρί, η τανάλια, το σατράτσι και τα καρφιά. Στην αρχή ακινητοποιούσαν το πόδι του ζώου και ο πεταλωτής έβγαζε το παλιό φθαρμένο πέταλο. Μετά με το σατράτσι που ήταν ένα μαχαίρι σε σχήμα μικρού τσεκουριού έκοβε την οπλή του ζώου από κάτω έτσι ώστε να την ισιώσει. Μετά έβαζε το καινούργιο το πέταλο και το κάρφωνε με τα ειδικά καρφιά. Τα καρφιά αυτά είχαν μεγάλο κεφάλι έτσι ώστε να προεξέχουν από την πατούσα του ζώου και να μη γλιστράει. Τα πέταλα ήταν σε διάφορα μεγέθη και τα κατασκεύαζαν από σίδερο. Τα πέταλα είχαν τρύπες γύρω – γύρω για να μπαίνουν τα καρφιά. Το πετάλωμα γινόταν και στα τέσσερα πόδια του ζώου. Αυτό γινόταν για να μπορεί να περπατάει στους κακοτράχαλους δρόμους χωρίς να πληγώνονται τα πόδια του και για να διατηρεί την ισορροπία του.
Καλαθάς

Καλαθάδες υπάρχουν ακόμα και σήμερα. Επειδή χρειάζονταν καλάθια για το μάζεμα της ελιάς, του καπνού αλλά και για τη μεταφορά των προϊόντων τους υπήρχαν οι καλαθάδες που έφτιαχναν καλάθια από καλάμια. Βέβαια πολλοί τα έφτιαχναν και μόνοι τους στα σπίτια τους και δεν αγόραζαν από τους καλαθάδες. Οι καλαθάδες έπαιρναν καλάμια που τα μάζευαν από τις όχθες των ποταμών και των βάλτων και τα έκοβαν κατά μήκος με ειδικά μαχαίρια. Τις λουρίδες αυτές από τα καλάμια τις έπλεκαν κι έφτιαχναν καλάθια και πανέρια σε διάφορα μεγέθη.
Γανωτής

Ο γανωτής μέχρι και πριν από 30 χρόνια περίπου γύριζε στο χωριό μας και φώναζε για να τον ακούσουν οι χωριανοί και να πάνε τις κατσαρόλες τους και τα άλλα σκεύη της κουζίνας και να τα γανώσουν. Είχε ένα μεταλλικό κυλινδρικό σκεύος με ένα χερούλι από πάνω σαν κουβά. Στο κάτω μέρος έβαζε φωτιά για να βράζει το καλάι που βρίσκοντας στο πάνω μέρος του δοχείου σε ένα σκεύος. Με το λιωμένο ασημόχρωμο καλάι, έβαφε (γάνωνε) κουτάλια, πιρούνια, μαχαίρια, ταψιά, κατσαρόλες και στη συνέχεια τα σκούπιζε με ένα βαμβάκι για να πάρουν γυαλάδα. Το λιωμένο καλάι το ανακάτευε με ένα μεταλλικό μπαστουνάκι.
Ομπρελάς
Ο ομπρελάς που κάπου – κάπου κάνει την εμφάνισή του ακόμα και στις μέρες μας επισκεύαζε κατεστραμμένες ομπρέλες. Σήμερα βέβαια σπάνια επισκευάζουμε την ομπρέλα μας. Αν χαλάσει αγοράζουμε καινούργια.
Καρεκλάς

Ο καρεκλάς ήταν αυτός που έφτιαχνε καρέκλες, Έφτιαχνε πρώτα τον ξύλινο σκελετό της καρέκλας και στη συνέχεια έπλεκε με ψάθα τη βάση της καρέκλας όπου θα κάθονταν οι άνθρωποι. Αυτό γινόταν για να είναι πιο αναπαυτικές οι καρέκλες.
Ο σιδεράς

Οι σιδεράδες έφτιαχναν με τα χέρια τους ότι υπήρχε από μέταλλο, κυρίως σίδερο. Είχαν ένα μεγάλο φούρνο όπου φυσούσαν με μια φυσούνα ώστε να κρατάνε τη φωτιά αναμμένη και σε ψηλή θερμοκρασία. Σε αυτή τη φωτιά ζέσταιναν τα σίδερα για να τα κάνουν πιο εύπλαστα και στη συνέχεια τα έπιαναν με μια μεγάλη τανάλια και τα έβαζαν πάνω στο αμόνι. Το αμόνι ήταν μια μεγάλη σιδερένια βάση πάνω στην οποία έβαζαν τα σίδερα που θα επεξεργάζονταν. Εκεί χτυπούσαν το κοκκινισμένο από τη φωτιά σίδερο με ένα μεγάλο σφυρί και του έδιναν τη μορφή που ήθελαν. Η δουλειά αυτή ήταν πάρα πολύ σκληρή. Απαιτούσε δύναμη από το σιδερά γιατί δούλευε με τα σίδερα που ήταν βαριά κι ακόμα ήταν συνέχεια δίπλα στη φωτιά και ζεσταινόταν και γέμιζε και με μουντζούρες.
Οι ξυλοκόποι και οι πριονιτζήδες
Οι ξυλοκόποι ή μπαλτατζήδες πήγαιναν στο δάσος με τα τσεκούρια τους (μπαλτάδες) και έκοβαν ξύλα και τα πελεκούσαν. Οι ξυλοκόποι όπως διαβάσαμε στο βιβλίο του Στρατή Μολινού ‘Επώνυμα και Συντεχνίες’  ήταν πολύ σημαντικοί σε περίοδο πολέμων αφού αυτοί πήγαιναν μπροστά και άνοιγαν δρόμους στο δάσος. Ήταν κάτι σαν το σημερινό Μηχανικό του στρατού. Τα ξύλα αυτά έπαιρναν μετά οι πριονιτζήδες και τα έκοβαν με τα πριόνια και τα έκαναν σανίδια. Αυτοί είχαν ένα πριόνι με δυο λαβές και το χειρίζονταν δυο άτομα που κάθονταν αντικριστά και έδιναν τη μορφή που ήθελαν στους κορμούς των δέντρων που έκοψαν οι ξυλοκόποι.
Ο Τσαγκάρης

Ο τσαγκάρης που μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει ακόμα και σήμερα αλλά όχι με τις δουλειές που έκανε κάποτε, επισκεύαζε χαλασμένα παπούτσια. Τα χρόνια εκείνα δεν είχαν την πολυτέλεια οι άνθρωποι να αγοράζουν παπούτσια κάθε φορά που χαλούσαν τα παλιά τους. Τα πήγαιναν λοιπόν στον τσαγκάρη και τα διόρθωνε. Τα μπάλωνε αν κάπου είχαν σχιστεί, τα κολλούσε αν είχαν τρυπήσει, και έβαζε καινούργιες σόλες όταν είχαν φθαρεί οι παλιές. Σήμερα βέβαια αυτό το επάγγελμα πάει να χαθεί αφού πριν καλά καλά χαλάσουν τα παλιά μας τα παπούτσια, αγοράζουμε καινούργια.
Ρετσινοσυλλέκτες
Οι ρετσινοσυλλέκτες μάζευαν το ρετσίνι από τα πεύκα του δάσους και το πουλούσαν. Με αυτό γινόταν και γίνεται ακόμα και σήμερα η γνωστή ελληνική ρετσίνα.
Καμίνι
Το καμίνι το είχε κάποιος συγκάτοικός μας για να φτιάχνει ασβέστη. Αυτό ήταν σαν φούρνος ανοιχτός από πάνω όπου έβαζαν κομμάτια από τα πλούσια ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής μας και άναβαν από κάτω δυνατή φωτιά που έκαιγε δυο τρεις μέρες συνέχεια κι έτσι έκαναν τον ασβέστη
Πολλά απο αυτά τα επαγγέλματα χάθηκαν. Έτσι είναι κι έτσι πρέπει να γίνεται γιατί ο κόσμος εξελίσσεται και προοδεύει. Οι παππούδες και οι πατεράδες μας όμως κάθε φορά που θα θυμούνται τον τσαγκάρη, το σιδερά, το γανωτή και όλους τους άλλους, θα θυμούνται με νοσταλγία τις καλές εποχές που εκείνοι έζησαν και που ήταν καλές εποχές παρόλο που είχαν τις δυσκολίες τους γιατί απλά ήταν οι εποχές που κι εκείνοι ήταν παιδιά.
Σε μας έμειναν κάποια επώνυμα που βγήκαν από τα επαγγέλματα για να θυμούμαστε κι εμείς αυτούς που με όλες τις δυσκολίες της εποχής έβγαζαν το ψωμί τους. Πολλά απο αυτά έχουν τη ρίζα τους σε τούρκικες ονομασίες αλλά αυτό είναι απόλυτα φυσιολογικό αφού μετά από 400 χρόνια σκλαβιά στους τούρκους είχαμε πάρει πολλές τουρκικές λέξεις. Παρακάτω θα αναφέρουμε μερικά επώνυμα της περιοχής μας που έχουν την προέλευσή τους σε επαγγέλματα (που φυσικά σήμερα δεν υπάρχουν) και δίπλα θα αναφέρουμε και την προέλευσή τους.
Χαλκιάς : Αυτός που επεξεργάζονταν το χαλκό, ο σιδεράς
Σιδέρης : Όπως και το παραπάνω έχει σχέση με το επάγγελμα του σιδερά
Καρεκλάς : Αυτός που έφτιαχνε καρέκλες
Βογιατζής : Αυτός που έβαφε. Προέρχεται από την τούρκικη λέξη boya που τη χρησιμοποιούμε κι εμείς σήμερα για να δηλώσουμε το χρώμα.
Λαγουμτζής : Είναι εκπρόσωπος ενός ένδοξου επαγγέλματος όπως πάλι διαβάσαμε στο βιβλίο του Στρατή Μολινού ‘Επώνυμα και Συντεχνίες’ ειδικά στην περίοδο του πολέμου. Τότε όταν γινόταν κάποια πολιορκία, οι λαγουμιτζήδες αναλάμβαναν να ανοίξουν σήραγγες (λαγούμια) κάτω από τα τείχη του φρουρίου, κι έβαζαν εκεί τα εκρηκτικά τους. Με την ανατίναξη των λαγουμιών τα τείχη ράγιζαν και πολλές φορές έπεφταν τελείως. ‘Στα τούρκικα η σήραγγα λέγεται lagim δηλ. λαγούμι και ο ειδικός στη διάνοιξή τους lagimci’.
Κατρατζής : Στα τούρκικα katran σημαίνει πίσσα, άσφαλτος κι επομένως κατρατζής ήταν αυτός που ασχολούνταν με την πίσσα. Κυρίως η δουλειά του ήταν να πισσάρει τα ιστιοφόρα και τις βάρκες που έπλεαν στη θάλασσα. Ακόμα με πίσσα άλειφε και τα βαρέλια.
Καλαφάτης : Η δουλειά του ήταν παρόμοια με του κατρατζή.
Καλφόπουλος : Από τη λέξη κάλφας που σήμαινε τον μαθητευόμενο ράφτη ή τσαγκάρη
Μαδεμλής : Είχε σχέση με την εξόρυξη και κατεργασία του χυτοσιδήρου που ακόμα και σήμερα ακόμα το λέμε μαντέμι η λέξη όμως είναι τούρκικη. Maden στα τούρκικα θα πει ορυκτό, μετάλλευμα.
Καϊτατζής : Προέρχεται από το μουσικό που έπαιζε γκάιντα (gayda).
Καλάης : Προφανώς το όνομα αυτό έχει τη ρίζα του στο επάγγελμα του γανωτή και στο καλάι που χρησιμοποιούσε στη δουλειά του.
Καφετζής : Το γνωστό επάγγελμα του καφεπώλη στα ελληνικά καφενεία.

Γνωρίστε το Κρέας που Τρώτε….Από που Νομίζεται Προέρχεται;

Σας αρέσουν τα σάντουιτς και junk food; Βαριέστε να μαγειρέψετε στο σπίτι και αγοράζεται έτοιμα από έξω; Δείτε από που προέρχεται το κρέας που τρώτε και ίσως να επανεξετάσετε τη διατροφή σας.
Τελικά μήπως οι χορτοφάγοι έχουν δίκιο;

Δείτε το video και θα καταλάβετε….

Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε;

Όταν η καρδιά σου σταματάει να χτυπά, ο εγκέφαλος δεν τροφοδοτείται με αίμα.Κι έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι μέσα σε περίπου 10 δευτερόλεπτα η εγκεφαλική δραστηριότητα, όπως θα φανταζόταν κανείς, σταματάει. Ωστόσο, και αρκετά παράδοξα, 10% ή 20% των ανθρώπων που επαναφέρονται στη ζωή μετά από μια τέτοια περίοδο, που μπορεί να διαρκεί λίγα λεπτά ή ακόμα και μια ώρα, θα αναφέρουν ότι ήταν συνειδητοί.

Το σημείο κλειδί είναι λοιπόν, το εάν αυτή τους η εμπειρία είναι πραγματική ή ένα είδος ψευδαίσθησης. Ο μοναδικός τρόπος για να το βρούμε αυτό είναι να υπάρχουν εικόνες που να είναι ορατές μόνο από το ταβάνι και από πουθενά αλλού, γιατί οι άνθρωποι που έχουν βιώσει μια τέτοια εμπειρία ισχυρίζονται πως μπορούν να παρακολουθούν τα πάντα από το ταβάνι. Έτσι, εάν βρούμε έναν αριθμό από 200 ή 300 ανθρώπους που είναι όλοι κλινικά νεκροί και που θα έχουν επιστρέψει από την κατάσταση αυτή αναφέροντάς μας τι κάναμε την ώρα εκείνη και εάν επίσης έχουν καταφέρει να δουν τις εικόνες αυτές, αυτό θα επιβεβαιώσει το ότι η συνείδηση εξακολουθούσε να υπάρχει ακόμα και όταν ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε.

Πως σχετίζεται αυτή η έρευνα με την αντίληψη της κοινωνίας για το θάνατο;

Οι άνθρωποι κατά κανόνα αντιλαμβάνονται το θάνατο σαν τη βίωση μιας στιγμής: είτε είσαι ζωντανός, είτε είσαι πεθαμένος. Και αυτός είναι ο κοινωνικός προσδιορισμός που έχουμε. Αλλά ο κλινικός προσδιορισμός που χρησιμοποιούμε βασίζεται στην παύση της λειτουργίας της καρδιάς, των πνευμόνων και συνεπώς στην παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Όταν οι γιατροί φωτίζουν την κόρη του ματιού ενός ανθρώπου θα δουν ότι δεν υπάρχει το αντανακλαστικό της κόρης (αυτόματη συστολή της κόρης του ματιού όταν εκτίθεται σε μεγάλη ποσότητα φωτός). Το αντανακλαστικό αυτό ρυθμίζεται από το στέλεχος του εγκεφάλου, μια περιοχή που μας κρατάει ζωντανούς. Εάν δεν λειτουργεί, αυτό σημαίνει πως και ο ίδιος ο εγκέφαλος δε λειτουργεί. Σ’ αυτό το σημείο θα καλούσα μια νοσηλεύτρια στο δωμάτιο για να πιστοποιήσω ότι ο ασθενής είναι νεκρός. Πριν από 50 χρόνια, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν μετά από αυτό το σημείο. 

Πως αντικρούεται από την τεχνολογία η αντίληψη ότι ο θάνατος είναι μια στιγμή;

Σήμερα έχουμε τεχνολογία που είναι τόσο ανεπτυγμένη που μπορούμε να φέρουμε ανθρώπους πίσω στη ζωή. Υπάρχουν φάρμακα που έχουν αναπτυχθεί αυτή τη στιγμή και που μπορούν πραγματικά να επιβραδύνουν τη διαδικασία της καταστροφής των εγκεφαλικών κυττάρων και του θανάτου. Φαντάσου πως έχεις μπροστά σου έναν ασθενή που η καρδιά του μόλις σταμάτησε. Αυτού του είδους τα φάρμακα θα μπορούσαν να επιβραδύνουν τις διαδικασίες έτσι ώστε οι βλάβες που θα εξελισσόντουσαν σε μια ώρα να χρειάζονται πάνω από δύο ημέρες.
Αλλά τι συμβαίνει τη στιγμή εκείνη στο άτομο; Τι πραγματικά γίνεται; Επειδή υπάρχει ελλιπής αιμάτωση τα κύτταρα μπαίνουν σε μια διαδικασία προσπάθειας να κρατηθούν ζωντανά. Μέσα σε περίπου πέντε λεπτά θα αρχίσουν να καταστρέφονται ή να υφίστανται αλλαγές. Μετά από περίπου μια ώρα η βλάβη είναι τόσο μεγάλη που ακόμα κι αν επανεκκινήσουμε την καρδιά και αντλήσουμε αίμα, ο άνθρωπος δε θα μπορεί πλέον να είναι ζωντανός γιατί τα κύτταρά του θα έχουν αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και στη συνέχεια τα κύτταρα εξακολουθούν να αλλάζουν έτσι ώστε μέσα σε δύο μέρες το σώμα αποσυντίθεται. Έτσι, δεν είναι απλά μια στιγμή, αλλά μια διαδικασία που στην πραγματικότητα ξεκινάει όταν η καρδιά σταματά και συνεχίζει στη σταδιακή διάλυση του σώματος και την αποσύνθεση όλων των κυττάρων. Ωστόσο, αυτό που έχει σημασία είναι το εξής: Τι συμβαίνει στο νου του ανθρώπου που πεθαίνει; Τι συμβαίνει στη συνείδηση κατά τη διάρκεια του θανάτου; Παύουν ο νους και η συνείδηση αμέσως μόλις σταματάει η καρδιά, στα πρώτα 2 δευτερόλεπτα, στα πρώτα 2 λεπτά ή πότε; Διότι γνωρίζουμε ότι τα κύτταρα υφίστανται διαρκώς αλλαγές στο διάστημα αυτό. Δε γνωρίζουμε όμως τι πραγματικά γίνεται με το νου και τη συνείδηση. 

Πως ήταν η πρώτη σας συνομιλία με κάποιον που είχε αναφέρει εξωσωματική εμπειρία;

Ανοιχτόμυαλη και ιδιαίτερα ταπεινή. Γιατί αυτό που βλέπεις πρώτα από όλα είναι ανθρώπους γνήσιους που δεν αποζητούν κάποιου είδους δημοσιότητα ή προσοχή. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καν αναφέρει σε κανέναν άλλον για την εμπειρία τους αυτή, γιατί φοβούνται για τη γνώμη των άλλων. Έχω περίπου 500 περιπτώσεις ανθρώπων που συνομίλησα μαζί τους από τότε που άρχισα να ερευνώ το θέμα αυτό εδώ και 10 χρόνια. Οι εμπειρίες χαρακτηρίζονται από συνοχή και συνέπεια και αληθοφάνεια αυτών που περιγράφουν. Κατάφερα να μιλήσω με γιατρούς και νοσηλευτές που ήταν παρόντες και που ανέφεραν πως οι ασθενείς αυτοί τους είπαν ακριβώς τι είχε συμβεί και δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν. Αναφέρομαι σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις στο βιβλίο μου ‘Τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε’ γιατί ήθελα οι άνθρωποι να ενημερωθούν και για τις δύο οπτικές γωνίες, όχι μόνο την πλευρά του ασθενή αλλά κι αυτή του γιατρού, και να δω πως είναι για έναν γιατρό να έχει έναν ασθενή που γύρισε πίσω και που μπορεί να του διηγηθεί τι βίωσε. Υπήρχε ένας καρδιολόγος με τον οποίο μίλησα και ο οποίος μου εξομολογήθηκε πως δεν είχε μιλήσει για το θέμα αυτό με κανέναν άλλο, γιατί δε μπορούσε να βρει μια εξήγηση για το πώς ο ασθενής μπορούσε να εξιστορήσει με κάθε λεπτομέρεια τι έβλεπε και τι άκουγε την ώρα που δε βρισκόταν στη ζωή. 

Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει τέτοια αντίδραση σε έρευνες όπως αυτή που κάνετε;

Γιατί σπρώχνουμε τα όρια της επιστήμης, εργαζόμενοι ενάντια σε υποθέσεις και αντιλήψεις που είναι παγιωμένες. Πολλοί άνθρωποι επιμένουν στην άποψη πως όταν πεθαίνει κανείς, πεθαίνει και αυτό είναι. Ο θάνατος είναι μια στιγμή και μπορείς να διακρίνεις ότι είσαι ζωντανός, αλλιώς είσαι πεθαμένος. Όλες αυτές οι απόψεις δεν είναι αναγκαστικά επιστημονικά έγκυρες, αλλά αποτελούν κοινωνικές αντιλήψεις. Εάν κοιτάξεις πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, οι φυσικοί της εποχής εκείνης εργαζόντουσαν με τη νευτώνεια μηχανική και νόμιζαν πως είχαν όλες τις απαντήσεις για το τι συμβαίνει στο σύμπαν. Όταν κοιτάζουμε τον κόσμο γύρω μας, η νευτώνεια φυσική είναι απόλυτα επαρκής. Εξηγεί τα περισσότερα πράγματα που αντιμετωπίζουμε. Αλλά μετά ανακαλύφθηκε πως όταν παρατηρείς την κίνηση σε μικροσκοπική κλίμακα (σε υποατομικό επίπεδο) οι νόμοι του Νεύτωνα δεν εξακολουθούν να εφαρμόζονται. Χρειαζόταν μια νέα φυσική και τελικά καταλήξαμε με την κβαντική φυσική. Προκάλεσε μεγάλη αμφισβήτηση, ακόμα και ο ίδιος ο Αϊνστάιν δεν την πίστευε.
Τώρα, εάν στραφούμε στο νου, στη συνείδηση και στον εγκέφαλο, η υπόθεση ότι ο νους και ο εγκέφαλος είναι το ίδιο πράγμα είναι εντάξει για πολλές περιστάσεις, γιατί στο 99% των περιπτώσεων δεν μπορούμε να τα διαχωρίσουμε, λειτουργούν συγχρόνως. Αλλά υπάρχουν και κάποια ακραία παραδείγματα, όπως όταν ο εγκέφαλος σταματάει να λειτουργεί, που βλέπουμε πως αυτή η υπόθεση μπορεί να μην είναι τελικά αληθής. Έτσι, χρειαζόμαστε μια νέα επιστήμη, όπως η κβαντική φυσική κάλυψε τα κενά που άφηνε η νευτώνεια. Με τη δική μας έρευνα, για πρώτη φορά, έχουμε την τεχνολογία και τα μέσα για να ερευνήσουμε το τι συμβαίνει στη συνείδηση με το θάνατο. Να δούμε τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Υπάρχει κάτι από εμάς που συνεχίζει;

rip-people.blogspot.com

Ποιος έφτιαξε το Tetris; Είναι δυνατόν κάποιος να παίζει επ’άπειρον;

Πριν ξεκινήσουμε να πούμε ότι το Tetris είναι βασισμένο στο Tetramino(tetra=από το αρχαίο ελληνικό τέτρα και το domino). Ονομάστηκε Tetris από το (τέτρα και το τένις) που άρεσε στον Alexey Pajitnov.

Επάνω βλέπετε τα 5 ελέυθερα Tetronimoes I, O, Z, T, L
Το 1984, στην Σοβιετική ακαδημία επιστημών ο Alexey Pajitnov μαζί με τον Dmitry Pavlovsky και τον Vadim Gerasimov, ανέπτυξαν το Tetris ως μια επιθυμία να δημιουργήσουν ένα puzzle game το οποίο να παίζεται από δύο άτομα, και το συγκεκριμένο παιχνίδι διαδόθηκε μετά σε αρκετούς υπολογιστές.

Ο πρόεδρος της Mirrorsoft, Robert Stein πλησίασε τον Pajitnov με μια προσφορά να κυκλοφορήσει το Tetris παγκοσμίως, και απέκτησε και τα δικαιώματα του τίτλου, τα οποία έπειτα τα παρέδωσε στην Spectrum Holobyte. Ο προγραμματιστής Ed Logg αφού είδε το Tetris να τρέχει σε Atari ST, έπεισε την Atari Games να αποκτήσουν τα δικαιώματα. 

IBM PC 1986

Με τα δικαιώματα εξασφαλισμένα, η Atari Games παρήγαγε μια arcade εκδοχή του Tetris, και κάτω από το όνομα της Tengen που το έδωσαν, ξεκίνησαν να το μεταφέρουν και για το Nintendo Entertainment System (NES) το οποίο εκδόθηκε το Μάιο του 1989 τελικά.

H Tengen μαζί με την Spectrum Holobytes αργότερα έδωσαν τα δικαιώματα στον Henk Rogers για λογαριασμό της Nintendo, για να κυκλοφορήσουν το Tetris στην Ιαπωνία, και ο Rogers ταξίδεψε στην Μόσχα για να εξασφαλίσει και τα δικαιώματα για το πρωτοεμφανιζόμενο τότε Game Boy.

Περίπου την ίδια εποχή η Nintendo πλησίασε την Spectrum Holobyte για να αναπτύξουν μια εκδοχή του για το Game Boy, και ένας εκπρόσωπος της Mirrorsoft, ο Kevin Maxwell, ταξίδεψε στην Ρωσία για να εξασφαλίσει και αυτός μια άδεια για λογαριασμό τους!

Το τραγικό της ιστορίας είναι όμως ότι επειδή ο Robert Stein αρχικά είχε πάρει τα δικαιώματα από τον Pajitnov απευθείας, και όχι από τις Ρωσικές αρχές, το υπουργείο της τότε σοβιετικής ένωσης δήλωσε ότι τα δικαιώματα του Tetris δεν ήταν κατοχυρωμένα σε κανέναν απολύτως, και ότι η Atari Games είχε μόνο τα δικαιώματα για την κυκλοφορία του Tetris στην arcade εκδοχή του. 

ATARI version

Έστειλαν ένα φαξ στον Maxwell στην Αγγλία το οποίο έπρεπε να απαντηθεί σε 48 ώρες, το θέμα όμως ήταν ότι ο Maxwell ήταν στην Μόσχα, και το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί η άδεια τελικά στην Nintendo.

Τον Απρίλη του 1989, η Tengen έκανε μήνυση στην Nintendo για καταπάτηση δικαιωμάτων.

Τον Ιούνιο του 1989, ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του Tetris από την Tengen, το Αμερικανικό δικαστήριο απαγόρευσε στην Tengen την περαιτέρω κυκλοφορία του παιχνιδιού, και διέταξε όλες οι εναπομείναντες κόπιες του παιχνιδιού να συγκεντρωθούν και να καταστραφούν. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν και να καταστραφούν περίπου 268.000 κόπιες.

Σε μια συνέντευξη του ο Ed Logg σημειώνει ότι, η έκδοση της Tengen για το Tetris ήταν φτιαγμένη από την αρχή με κανένα κομμάτι του κώδικα ή υλικό από το αρχικό παιχνίδι. Αφού ο τίτλος είχε παρουσιαστεί στο Consumer Electronics Show του Las Vegas, o πρόεδρος της Tengen ο Randy Browleit ζήτησε να γίνουν κάποιες βελτιώσεις στο παιχνίδι. 

NES version

Αρχικά το παιχνίδι ήταν ασπρόμαυρο, και φυσικά ο Browleit ζήτησε να γίνει έγχρωμο, και ο Logg άλλαξε το παιχνίδι σύμφωνα με τις “παρατηρήσεις”.

Όταν ο Logg ερωτήθηκε για το ποια έκδοση του Tetris προτιμούσε περισσότερο, δήλωσε ότι, η έκδοση της Nintendo για το Tetris στο NES, δεν ήταν απολύτως σωστή. Διότι η ταχύτητα του παιχνιδιού που έπρεπε να αυξάνεται με λογαριθμικό τρόπο απλά στην έκδοσή της Nintendo διπλασιαζόταν.
http://www.tsimpountiii.gr

Ένα ενδιαφέρον ερωτημα προέκυψε: είναι δυνατόν κάποιος να παίζει επ’άπειρον;

Την πρώτη παρουσίαση του «προβλήματος» την έθεσε ο John Brzustowski το 1988, στην διδακτορική του διατριβή, τέσσερα χρόνια αφού δημιουργήθηκε το παιχνίδι και έχει πρόσφατα επανεξεταστεί από τον Walter Kosters.

Καταλήγουν πως ένας παίχτης είναι «καταδικασμένος» κάποια στιγμή να χάσει. Αιτία αποτελούν τα αντικείμενα με σχήμα S και Ζ. Εάν εμφανιστούν στη σειρά μια αλληλουχία σχήματος S σχήματα, αναγκαστικά θα προκύψει μια τρύπα σε μια γωνία εξαιτίας της «αφελούς» βαρύτητας που χρησιμοποιήθηκε στον αρχικό αλγόριθμο.

Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν διαφορετικές εκδοχές του παιχνιδιού, τροποποιώντας ανάλογα τον αλγόριθμο. Στον αρχικό αλγόριθμο ήταν δυνατόν να «εξαφανιστεί» μια ολόκληρη σειρά στη μέση, κι ενώ μπορεί να «πέφτουν» προς τα κάτω όλες οι γραμμές από πάνω, ήταν δυνατόν να μείνει κυριολεκτικά στον αέρα ένα αντικείμενο.
http://www.thelab.gr

en.wikipedia.org

Ποιος έφτιαξε το Tetris; Είναι δυνατόν κάποιος να παίζει επ’άπειρον;

Πριν ξεκινήσουμε να πούμε ότι το Tetris είναι βασισμένο στο Tetramino(tetra=από το αρχαίο ελληνικό τέτρα και το domino). Ονομάστηκε Tetris από το (τέτρα και το τένις) που άρεσε στον Alexey Pajitnov.

Επάνω βλέπετε τα 5 ελέυθερα Tetronimoes I, O, Z, T, L
Το 1984, στην Σοβιετική ακαδημία επιστημών ο Alexey Pajitnov μαζί με τον Dmitry Pavlovsky και τον Vadim Gerasimov, ανέπτυξαν το Tetris ως μια επιθυμία να δημιουργήσουν ένα puzzle game το οποίο να παίζεται από δύο άτομα, και το συγκεκριμένο παιχνίδι διαδόθηκε μετά σε αρκετούς υπολογιστές.

Ο πρόεδρος της Mirrorsoft, Robert Stein πλησίασε τον Pajitnov με μια προσφορά να κυκλοφορήσει το Tetris παγκοσμίως, και απέκτησε και τα δικαιώματα του τίτλου, τα οποία έπειτα τα παρέδωσε στην Spectrum Holobyte. Ο προγραμματιστής Ed Logg αφού είδε το Tetris να τρέχει σε Atari ST, έπεισε την Atari Games να αποκτήσουν τα δικαιώματα. 

IBM PC 1986

Με τα δικαιώματα εξασφαλισμένα, η Atari Games παρήγαγε μια arcade εκδοχή του Tetris, και κάτω από το όνομα της Tengen που το έδωσαν, ξεκίνησαν να το μεταφέρουν και για το Nintendo Entertainment System (NES) το οποίο εκδόθηκε το Μάιο του 1989 τελικά.

H Tengen μαζί με την Spectrum Holobytes αργότερα έδωσαν τα δικαιώματα στον Henk Rogers για λογαριασμό της Nintendo, για να κυκλοφορήσουν το Tetris στην Ιαπωνία, και ο Rogers ταξίδεψε στην Μόσχα για να εξασφαλίσει και τα δικαιώματα για το πρωτοεμφανιζόμενο τότε Game Boy.

Περίπου την ίδια εποχή η Nintendo πλησίασε την Spectrum Holobyte για να αναπτύξουν μια εκδοχή του για το Game Boy, και ένας εκπρόσωπος της Mirrorsoft, ο Kevin Maxwell, ταξίδεψε στην Ρωσία για να εξασφαλίσει και αυτός μια άδεια για λογαριασμό τους!

Το τραγικό της ιστορίας είναι όμως ότι επειδή ο Robert Stein αρχικά είχε πάρει τα δικαιώματα από τον Pajitnov απευθείας, και όχι από τις Ρωσικές αρχές, το υπουργείο της τότε σοβιετικής ένωσης δήλωσε ότι τα δικαιώματα του Tetris δεν ήταν κατοχυρωμένα σε κανέναν απολύτως, και ότι η Atari Games είχε μόνο τα δικαιώματα για την κυκλοφορία του Tetris στην arcade εκδοχή του. 

ATARI version

Έστειλαν ένα φαξ στον Maxwell στην Αγγλία το οποίο έπρεπε να απαντηθεί σε 48 ώρες, το θέμα όμως ήταν ότι ο Maxwell ήταν στην Μόσχα, και το αποτέλεσμα ήταν να δοθεί η άδεια τελικά στην Nintendo.

Τον Απρίλη του 1989, η Tengen έκανε μήνυση στην Nintendo για καταπάτηση δικαιωμάτων.

Τον Ιούνιο του 1989, ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του Tetris από την Tengen, το Αμερικανικό δικαστήριο απαγόρευσε στην Tengen την περαιτέρω κυκλοφορία του παιχνιδιού, και διέταξε όλες οι εναπομείναντες κόπιες του παιχνιδιού να συγκεντρωθούν και να καταστραφούν. Το αποτέλεσμα ήταν να συγκεντρωθούν και να καταστραφούν περίπου 268.000 κόπιες.

Σε μια συνέντευξη του ο Ed Logg σημειώνει ότι, η έκδοση της Tengen για το Tetris ήταν φτιαγμένη από την αρχή με κανένα κομμάτι του κώδικα ή υλικό από το αρχικό παιχνίδι. Αφού ο τίτλος είχε παρουσιαστεί στο Consumer Electronics Show του Las Vegas, o πρόεδρος της Tengen ο Randy Browleit ζήτησε να γίνουν κάποιες βελτιώσεις στο παιχνίδι. 

NES version

Αρχικά το παιχνίδι ήταν ασπρόμαυρο, και φυσικά ο Browleit ζήτησε να γίνει έγχρωμο, και ο Logg άλλαξε το παιχνίδι σύμφωνα με τις “παρατηρήσεις”.

Όταν ο Logg ερωτήθηκε για το ποια έκδοση του Tetris προτιμούσε περισσότερο, δήλωσε ότι, η έκδοση της Nintendo για το Tetris στο NES, δεν ήταν απολύτως σωστή. Διότι η ταχύτητα του παιχνιδιού που έπρεπε να αυξάνεται με λογαριθμικό τρόπο απλά στην έκδοσή της Nintendo διπλασιαζόταν.
http://www.tsimpountiii.gr

Ένα ενδιαφέρον ερωτημα προέκυψε: είναι δυνατόν κάποιος να παίζει επ’άπειρον;

Την πρώτη παρουσίαση του «προβλήματος» την έθεσε ο John Brzustowski το 1988, στην διδακτορική του διατριβή, τέσσερα χρόνια αφού δημιουργήθηκε το παιχνίδι και έχει πρόσφατα επανεξεταστεί από τον Walter Kosters.

Καταλήγουν πως ένας παίχτης είναι «καταδικασμένος» κάποια στιγμή να χάσει. Αιτία αποτελούν τα αντικείμενα με σχήμα S και Ζ. Εάν εμφανιστούν στη σειρά μια αλληλουχία σχήματος S σχήματα, αναγκαστικά θα προκύψει μια τρύπα σε μια γωνία εξαιτίας της «αφελούς» βαρύτητας που χρησιμοποιήθηκε στον αρχικό αλγόριθμο.

Στη συνέχεια δημιουργήθηκαν διαφορετικές εκδοχές του παιχνιδιού, τροποποιώντας ανάλογα τον αλγόριθμο. Στον αρχικό αλγόριθμο ήταν δυνατόν να «εξαφανιστεί» μια ολόκληρη σειρά στη μέση, κι ενώ μπορεί να «πέφτουν» προς τα κάτω όλες οι γραμμές από πάνω, ήταν δυνατόν να μείνει κυριολεκτικά στον αέρα ένα αντικείμενο.
http://www.thelab.gr

en.wikipedia.org

Baobab : Τα ανάποδα δέντρα

Σύμφωνα με ένα παλιό θρύλο της Μαδαγασκάρης, όταν ο Θεός φύτεψε το πρώτο Baobab αυτό συνέχισε να κινείται. Τότε ο Θεός το ξερίζωσε και το φύτεψε ανάποδα, με τις ρίζες του να βρίσκονται στον αέρα. Χάρη σε αυτό το θρύλο, το Baobab αποκαλείται μέχρι και σήμερα «το ανάποδο δέντρο».

Τα Baobab ανήκουν στο γένος Adansonia και είναι ένα από τα είδη της Μαδαγασκάρης που απειλούνται με εξαφάνιση. Το ύψος των γιγάντιων αυτών δέντρων κυμαίνεται από 5 εώς 30 μέτρα, ενώ η διάμετρος του κορμού τους μπορεί να φτάσει τα 12 μέτρα.

Είναι υπεραιωνόβια δέντρα και μπορούν να ζήσουν για χιλιάδες χρόνια. Υπάρχουν διάφορα είδη αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό της Μαδαγασκάρης.

Δείτε κάποια από τα εκπληκτικά αυτά δέντρα στις φωτογραφίες που ακολουθούν.

Μάζεψε τόσα σκουπίδια που φαίνονταν από το διάστημα

Οι γείτονες τον πήγαν στα δικαστήρια …    

Ο 61χρονος Richard Wallace είχε μαζέψει τόσα σκουπίδια στην αυλή του σπιτιού του, που μπορούσαν να φανούν από το διάστημα. Κάτι που όπως ήταν φυσικό δεν άρεσε και πάρα πολύ στους γείτονές του.

Το τοπικό συμβούλιο όμως του έστειλε μια απόφαση το 2009 σύμφωνα με την οποία έπρεπε να τα… πετάξει, διαφορετικά θα τον οδηγούσαν στα δικαστήρια! Όπως και έγινε!

Ο Wallace υποστήριξε ότι ήταν «ανθρώπινο δικαίωμά του» να μαζεύει όσα σκουπίδια θέλει στην αυλή του και… κέρδισε την υπόθεση!

Για ένα περίεργο λόγο μετά από αρκετά χρόνια και 22 μήνες μετά το δικαστήριο ο 61χρονος έκανε στροφή 180 μοιρών και αποφάσισε να καθαρίσει την αυλή του, αυτή τη φορά με τη βοήθεια των γειτόνων του!

newsbeast

Μάζεψε τόσα σκουπίδια που φαίνονταν από το διάστημα

Οι γείτονες τον πήγαν στα δικαστήρια …    

Ο 61χρονος Richard Wallace είχε μαζέψει τόσα σκουπίδια στην αυλή του σπιτιού του, που μπορούσαν να φανούν από το διάστημα. Κάτι που όπως ήταν φυσικό δεν άρεσε και πάρα πολύ στους γείτονές του.

Το τοπικό συμβούλιο όμως του έστειλε μια απόφαση το 2009 σύμφωνα με την οποία έπρεπε να τα… πετάξει, διαφορετικά θα τον οδηγούσαν στα δικαστήρια! Όπως και έγινε!

Ο Wallace υποστήριξε ότι ήταν «ανθρώπινο δικαίωμά του» να μαζεύει όσα σκουπίδια θέλει στην αυλή του και… κέρδισε την υπόθεση!

Για ένα περίεργο λόγο μετά από αρκετά χρόνια και 22 μήνες μετά το δικαστήριο ο 61χρονος έκανε στροφή 180 μοιρών και αποφάσισε να καθαρίσει την αυλή του, αυτή τη φορά με τη βοήθεια των γειτόνων του!

newsbeast